Een tijdloze avond met vrienden

Accueil Mijn verlangen om Mijn verlangen naar de bergen Een tijdloze avond met vrienden

Het is na een lange dag werken dat we vertrekken in de richting van de Faravel-hut. Eerst moeten we onze bivakzakken pakken, de dag ervoor klaargemaakt, ze in de kofferbak gooien om de weg naar de Freissinières-vallei te nemen. De overvloedige sneeuw heeft de koninginnen van de vallei overgenomen en laat ons parkeren op de winterparkeerplaats, voor de beroemde lawine die elke winter de weg afsnijdt. We eten een hapje, doen spijtig genoeg onze sportschoenen uit en het is met ski’s aan onze voeten dat we vertrekken om onze refuge voor de nacht te bereiken: de Faravel-hut.

De Hemelvaart

Het pad is aanvankelijk vlak en komt uit op de zomerparkeerplaats, waarna we aan onze klim naar Dormillouse beginnen. Voordat we het gehucht bereiken, slaan we linksaf richting het meer van Palluel. Onder de beschutting van de pijnbomen blijft de sneeuw fris en gezellig, en het is door de sporen van hazen en vossen te volgen dat we een sneeuwbrug vinden waarmee we de stroom kunnen oversteken. Eenmaal uit het bos kunnen we de uitgestrektheid van het Palluel-meer onder het sneeuwpakket onderscheiden. We gaan dan naar het noorden om een sluis te beklimmen om de Faravel-hut te bereiken.

Hut: een rustiek en eenvoudig toevluchtsoord dat bestaat uit een dak. Een dak om jezelf te beschermen tegen de kou, de wind, de elementen. In de winter zijn de temperaturen laag en bedekt sneeuw alle oppervlakken. Om de nacht door te komen, is het daarom belangrijk om je te isoleren tegen de kou en vochtigheid. De Faravel-hut belichaamt het idee van toevluchtsoord voor iedereen die zich naar de diepten van de vallei waagt. In de winter is alleen de toegang tot de valleien onder het dak open. Vroeger de schuur, waar granen werden uitgedroogd. Een paar dekens, een hangende tafel en twee banken, een zonnedouche in het midden, de plek is eenvoudig maar gastvrij. We verwarmen water in onze kachels om ons gevriesdroogde voedsel te rehydrateren. Een paar vierkanten chocolade en kruidenthee later is de nacht helder, kalm en met sterren bezaaid, en het duurt niet lang voordat we in slaap vallen, gewikkeld in onze donzen dekbedden, ogen gesloten.

De volgende dag verliep de terugkeer naar de parkeerplaats vlot. We trekken onze vellen aan om Dormillouse te bereiken, en de paar afdalingen die ons daarheen leiden, zullen ons in staat stellen te genieten van de laatste verse sneeuw in een vallei aan de noordkant. Dit zullen de enigen zijn, want verderop zullen we alleen “korst” en “betonnen” sneeuw vinden. Wanneer u bij de auto aankomt, geniet u van dit moment dat u buiten de tijd doorbrengt, ver van het verkeer, het lawaai van de claxons, het boodschappenlijstje dat u moet doen en de zorgen van het dagelijks leven.